Ochtendmens
Nietsvermoedend rijd ik met de slaap nog in mijn ogen, in het pikkedonker over een kronkelweggetje langs de Amstel. In de vroege winterochtend heb ik samen met verschillende ondernemers afgesproken op een prachtig buitenterrein voor paarden. Hier staat onder andere een workshop paardencoaching gepland. De mensen van de manege zijn al druk aan het werk, paarden lopen een rondje, stallen worden uitgemest. Ik dacht dat ik een ochtendmens was, maar deze mensen zijn wel heel vroeg in touw. We verzamelen binnen voor een warme kop thee en al snel wordt de groep in tweeën gesplitst. De ene helft gaat naar een vergaderzaal voor een workshop en ik ga met de andere helft de manege in, waar een prachtige donkerbruine hengst in de kou op ons staat te wachten.
Vluchtdieren
De vrouw die deze clinic geeft begint met een uitleg over dat paarden vluchtdieren zijn en hoe ze met hun ogen bijna 360 graden rond kunnen kijken, behalve recht achteruit, daar kun je dus het beste niet staan. Na deze veiligheids uitleg vraagt ze een vrijwilliger om samen in de cirkel van het paard te gaan staan. Ik ben bepaald geen paardenmeisje maar wil graag kijken wat deze ochtend mij brengt. Enthousiast steek ik mijn hand op en als eerste stap ik binnen de omheining van het paard.
De ontmoeting
Als ik op hem af loop merk dat ik het wel spannend vind, zo’n groot en krachtig dier. Ik zoek toenadering maar merk dat hij niet echt enthousiast reageert. Ik draai me om, loop weer richting de rest van de groep en vertel eerlijk dat ik heel graag contact wil maar het toch wel spannend is. Op dat moment komt het paard van achter naar mij toegelopen en legt zijn grote hoofd tegen het mijne. Wang tegen wang staan we daar en ik kijk beduusd naar de groep: Wauw!
Ik kijk hem aan en het lijkt alsof hij mij met zijn grote lippen wil zoenen. Ik voel de zachtheid van het moment en voel het vertrouwen dat hij heeft. Het vertrouwen dat ik ok ben, goede intenties heb en te vertrouwen ben. Wauw!
Wat een eer
“Wat een eer”, denk ik, “ wat fijn dat hij zich veilig voelt”. Dat is nou precies wat ik mij in mijn werk ook steeds bedenk: “Wat een eer dat ik in deze gevoelige tijd het vertrouwen krijg om met jullie deze dagen door te maken”. “Wat fijn dat jullie mij vertrouwen dat ik daar geen misbruik van zal maken en dat ik probeer zo goed als ik kan voor jullie wensen op te komen.”
Waarom ik doe wat ik doe
Met de groep deel ik deze gedachten en ik merk dat ik geemotioneerd raak, dit is waarom ik graag doe wat ik doe. Dit is waarom iedere familie mij uit mijn bed mag bellen. Wat fijn om dit hier in de koude winterochtend weer mee te maken. Wat mooi om te beseffen dat ik het beroep heb gevonden dat me past als een warme jas. Ik hoop dat ik dit nog heel lang mag blijven doen.